ก็เพราะว่า “ลากพระ” เป็น “วัฒนธรรม” จึงมีปกติปรับสภาพไปตามธรรมชาติของโลกเพื่อความอยู่รอด

.

ส่วนตัวจึงไม่เห็นว่าเป็นเรื่องแปลก ที่หน้าหรือหลังพนมพระบางวัดจะมีเครื่องเสียงชุดใหญ่ เปิดเพลงเวียนครกจังหวะสามช่า รำวง รวมถึงมิกซ์เพลงแดนซ์ต่างๆ เรียกแขก เรียกคน เรียกความสนใจ สร้างบรรยากาศให้แลดูคึกคัก ในขณะที่อีกหลายวัด มีแค่ ปืด ตะโพน ฆ้อง ระฆัง กังสดาล เป็นเครื่องประโคมคุมพระ

.

จะเห็นว่า ประเพณีลากพระที่เพิ่งผ่านไปนี้ มีการแบ่งพื้นที่ของตัวมันเอง ให้เห็นรสนิยม ความเก่า กลาง ใหม่ ที่ใครใคร่จะเข้าถึงอย่างใดก็ตามแต่จริตนิสัย ภายใต้สาระสำคัญอันเดียวกันคือ “ลากพระ”

.

ชุดเครื่องเสียงรถแห่อาจแลดูคึกโครมเกินงาม แต่ถ้าลองทูลถามพระบรมศาสดาที่เสด็จมาบนพนมนั้น พระองค์ก็จะทรงสงบนิ่งไม่ติงไหวสั่นคลอน ฉันใด เสียงอันอึกทึกเหล่านั้น แทนที่จะทำลายประเพณีอยู่ท่าเดียว กลับจะมีแง่ดีอยู่บ้างด้วย คือเป็นเครื่องมือช่วยชักชวน(คนกลุ่ม)ใหม่ ให้เข้ามาใน(คติของคนกลุ่ม)เก่า ฉันนั้น

.

ก็เมื่อพุทธกาลยังไม่มีเครื่องเสียง หรือถ้ามี เราก็ไม่อาจยืนยันได้ว่าคนสมัยโน้นจะไม่คว้ามาใช้งาน

.

ตานี้ ในประเด็นของความเก่า กลาง ใหม่นี้ จะถามหาความเก่าแท้ก็ยาก ความใหม่จริงยิ่งยากกว่า ที่เห็นอยู่เดี๋ยวนี้จึงคือความกลางๆ คือมีความเก่าเป็นพื้นแล้วใช้ความใหม่เข้าช่วย กับยืนบนความใหม่ในฐานของความเก่า

.

ส่วนเพลงเซิ้ง เพลงหมอลำ ที่เป็นผลมาจากอิทธิพลของเทคโนโลยีด้านการสื่อสารทำให้โลกใกล้กันขึ้น หากเปรียบเทียบกับเพลงสิบสองภาษาของโบราณาจารย์ท่านแล้ว เราในเดี๋ยวนี้ยังดูแพ้อยู่หลายขุม

.

อีกหนึ่งต้องไม่ลืมว่า ไม่มีผู้คน ก็ไม่มีศาสนา ศาสนาจึงเป็นเรื่องของคน เมื่อคนเกิดมีขึ้นตามธรรมชาติ ศาสนากับธรรมชาตินี้ ก็จึงคืออันเดียวกัน

.

และยุคที่ต้องเว้นระยะห่างนี้

ก็คงมีเรื่องต้องเรียนต้องรู้เกี่ยวกับการปรับรูปปรับแบบเพื่อความอยู่รอดของ “ลากพระ” กันอีกครั้ง
ท้ายที่สุด จะได้คลี่คลายว่า อีสาระพาที่เคยได้ยินเป็นที่คุ้นหูเมื่อลากพระคือใคร ?

และทำไมจึงต้องเฮโล ? กัน ดังนี้